-Ιδού η μάχη. Ιδού και το στράτευμα.

Και τώρα τι; Πήραμε, με την ψυχή στο στόμα, μια ακόμη μικρή παράταση. Και παραμένουμε στην Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση τουλάχιστον μέχρι το τέλος της τρέχουσας εβδομάδας.

Ο αντιμνημονιακός Αντώνης εκάμφθη, για το καλό της πατρίδας, και αποδέχθηκε να ψηφίσει (αυτός, ο ίδιος, όχι η κοινοβουλευτική ομάδα της Ν.Δ.) και ένα και δύο και, αν χρειαστεί, ακόμη και τρία νέα μνημόνια. Με τα οποία, όμως, δεν θα συμφωνεί. Και τα οποία θα επαναδιαπραγματευτεί και θα καταργήσει όταν με το καλό γίνει αυτοδύναμος πρωθυπουργός.

Το όλον ΠΑΣΟΚ ανάσανε με ανακούφιση. Απέφυγε την ολοκληρωτική κατάρρευση και έσωσε στο παρά πέντε το αδειανό και κουρελιασμένο πουκάμισο του δικομματισμού. Αν όλα πάνε κατ' ευχή, στο αμέσως επόμενο διάστημα, η οικογένεια θα αλλάξει αρχηγό. Ο καλός Λοβέρδος, -γνωστός ζηλωτής των μεταρρυθμίσεων, που αν τον ακούγαμε νωρίτερα δεν θα ήμασταν εδώ-, θα αναπτερώσει τις ελπίδες των Πρετεντέρη και Παπαχελά και τα δύο κόμματα θα φτάσουν στις εκλογές με σχεδόν ίσους όρους. Σαν τις μωρές παρθένες που αμάρτησαν. Αλλά το έκαναν για το παιδί τους.

Οι δημοσκοπήσεις δίνουν στις δύο φαμίλιες ιστορικά χαμηλά ποσοστά. Της τάξης του 35%. Αυτό όμως είναι απολύτως αδιάφορο. Οι σοφοί εκλογικοί κανόνες της θεσμικής μας φυλακής έχουν φροντίσει ώστε η καταμέτρηση να γίνεται επί των εγκύρων. Σε όσους αρέσει. Οι υπόλοιποι ας ρίξουν λευκό ή άκυρο. Ας κάτσουν στα σπίτια τους. Τα ΜΜΕ φροντίζουν ήδη από το πρωί να μας θυμίζουν το εύρος των επιλογών μας. Μας παίζουν Μαριλίζα, Όλγα Κεφαλογιάννη και Μαρκόπουλο. Στις κρισιμότερες στιγμές της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Μαριλίζα και Όλγα. Όλγα και Μαριλίζα.

Αυτή η, επιπέδου σχολικής παράστασης, διαδικασία της προσωρινής διευθέτησης των συσχετισμών δυνάμεων της κομματικής και δημοσιογραφικής μαφίας χαρακτηρίζεται ήδη ως ένα ιστορικό βήμα προς την κατεύθυνση της εθνικής συνεννόησης. Ξοδεύουμε ασυλλόγιστα τις μεγάλες λέξεις για να δώσουμε ψεύτικη και προσωρινή λάμψη στα μικρά πράγματα. Ξεχνάμε, όμως, ότι τις λέξεις τις έχουμε για να σκεφτόμαστε. Η αλήθεια είναι ότι μας ελαφρώνει να καταργούμε προσωρινά την σκέψη μας. Λέμε προσωρινά. Μήπως όμως είναι για πολύ; Ή και για πάντα;

Υπάρχουν δύο πράγματα που κανένας πλέον, όσο και αν θέλει να κρυφτεί, όσο και αν προσπαθεί να διατηρήσει τις παραμυθητικές του ψευδαισθήσεις, δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Το πρώτο είναι ότι οι καλές μας μέρες έχουν οριστικά περάσει. Η φτώχεια είναι για πολλούς ήδη εδώ. Για τους υπόλοιπους έρχεται σύντομα. Κάθε μέτρο που στο εξής θα ανακοινώνεται θα είναι σκληρότερο και πιο επώδυνο από το προηγούμενο.

Το δεύτερο είναι ότι δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης αυτής της χώρας που δεν πιστεύει ότι οι πολιτικές ηγεσίες και οι κομματικοί στρατοί που τις υπηρετούν συγκροτούνται, στο σύνολο τους, από ιδιοτελείς ψεύτες και κλέφτες. Τα εγκλήματα, μάλιστα, πολλών από αυτούς είναι ήδη ευρέως γνωστά. Και οι ένοχοι κυκλοφορούν ελεύθεροι -και πολιτεύονται με περισσή θρασύτητα- χάρη στην κραυγαλέα ανεπάρκεια της δικαιοσύνης, την διακομματική ομερτά και τις ακραία καταχρηστικές συνταγματικές προβλέψεις για την ευθύνη των υπουργών.

Υπάρχει και ένα ερώτημα. Πως θα αποφύγουμε τον εμφύλιο; Πως θα πεισθεί αυτός ο λαός να υποβληθεί στις βαρύτατες θυσίες που απαιτούνται, όταν αυτό είναι κάτι που θα το ζητούν και θα το επιβάλλουν, -ακόμη και με την χρήση της νόμιμης κρατικής βίας-, αυτοί που στην συνείδηση του είναι και παραμένουν οι ψεύτες και οι κλέφτες; Ακλόνητοι, καλοζωισμένοι και ατιμώρητοι.

Οι ανθρώπινες κοινωνίες δεν είναι ψηφιακοί μηχανισμοί. Είναι στοχαστικά αναλογικά συστήματα. Προς το παρόν καλούνται να μας υπηρετήσουν με τους στοχασμούς τους η Όλγα και η Μαριλίζα. Και λίγο ο Μαρκόπουλος. Καμιά φορά ο Ρέππας, ο Άρης και ο Πρωτόπαππας.

Tweet