-Σπουδή για την ιερότητα (θέμα διαχρονικό)

Παλιά, θυμάμαι, που μια θειά μου
είχε ένα μπουκάλι ουίσκι Teachers, σφραγισμένο,

από αυτά που στην δεκαετία του '70
αγόραζαν οι αστοί, στ' αφορολόγητα,
και τα τοποθετούσαν στο σαλόνι, σαν αντικείμενα πολύτιμα.

Σπίτι, γιατί, τα χρόνια εκείνα, χωρίς κλειστό ουίσκι στο σαλόνι
δεν λογιζότανε για σπίτι καθώς πρέπει.

Εμείς, παιδιά την εποχή αυτή ακόμη, μοδέρνα παιδιά και ατίθασα,
ποθούσαμε πολύ να μεταλάβουμε απ' το ουίσκι αυτό. Αλλά
η ιερότητά του μας κρατούσε μακριά. Γνωρίζαμε ότι μπορούσαμε πολλά,
όμως, καλά αναθρεμμένοι όπως ήμασταν,
γνωρίζαμε και που αρχίζει η βλασφημία.

Περάσαν χρόνια έτσι, βασανισμένα,

ώσπου μια μέρα, λίγο καιρό μετά την πτώση των συνταγματαρχών,
τότε που νιώθαμε όλοι κάτι έκτακτο να μας συμβαίνει,
και εντός και εκτός,
να αλλάζουμε το δέρμα όπως τα φίδια, 
μπήκε η θεία στο σαλόνι και ξαναβγήκε,
κρατώντας το πολυκαιρισμένο Teachers από τον λαιμό.
Το ακούμπησε στο πλαστικό τραπεζομάντηλο, μας κοίταξε θριαμβικά και είπε:

Να, δικό σας, πιείτε το.
Και το ήπιαμε. Και πέρασε και το ξεχάσαμε.

Και ήρθε μετά το '81, -ήταν το έκτακτο που νιώθαμε-,
και πέρασε κι αυτό και το ξεχάσαμε. Όλα περνούσανε με την σειρά τους
και όταν τελείωναν, έμπαινε η θεία πάντα στο σαλόνι και έβγαινε
με την μετάληψη στο χέρι,
την ακουμπούσε στο τραπέζι και έλεγε, κοιτάζοντας μας θριαμβικά,
να, πιείτε την.

Μανιτάκη, Στουρνάρα, θα περάσει κι αυτό.
Στο μεταξύ θα πάρουμε καινούργιους, απ' τα αφορολόγητα,
να'χουμε πάντα κάτι στο σαλόνι.

Tweet