Ξανά μια ατελέσφορη, αδιέξοδη και κυρίως αποπροσανατολιστική συζήτηση για τα αυτονόητα. Πρέπει ή όχι το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας, που ακόμη μπορεί να επιβιώνει, να πληρώσει επειγόντως το κόστος για την παροχή των απολύτως ουσιωδών αγαθών και υπηρεσιών γι' αυτούς που έπαψαν πλέον να διαθέτουν έστω και τις στοιχειώδεις αντοχές; Αφορμή η νέα επιβάρυνση για την αποφυγή της διακοπής ηλεκτροδότησης στους ολότελα αδύναμους.
Αναλωνόμαστε για μια ακόμη φορά στα αυτονόητα. Και μόνον η αρχή μιας συζήτησης για το εάν κάποιοι δικαιούνται ή όχι να έχουν, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, ηλεκτρικό ρεύμα στο σπίτι τους και για το πώς θα τους το εξασφαλίσουμε παραπέμπει σε κοινότητα αποκτηνωμένων όντων. Υπό τις σημερινές συνθήκες ζωής είναι σαν να διαπραγματευόμαστε, πλήρως νομιμοποιημένοι, το δικαίωμα κάποιων στο οξυγόνο και την αναπνοή.
Είναι πολύ βολική αυτή η κουβέντα, όμως, για τους ενόχους. Με την σπατάλη ζωτικής ενέργειας για την εκ νέου ανακάλυψη του οφθαλμοφανούς περιορίζονται οι κακοτοπιές και τα επικίνδυνα ερωτήματα, σχετικά με τις πραγματικές αιτίες που, κάθε μέρα που περνάει, οδηγούν όλο και περισσότερους από εμάς στην κατάσταση της απόλυτης ένδειας.
Παρακάμπτεται το κρισιμότατο ζήτημα, σε σχέση με το που κατευθύνονται οι ήδη καταβαλλόμενοι φόροι και εάν η σωστή ιεράρχηση της ανάλωσης τους θα έπρεπε να είχε ήδη, εξ αρχής, καταστήσει αδύνατη την δημιουργία αυτού του καινοφανούς για μια σύγχρονη κοινωνία αδιεξόδου, που σήμερα επιχειρούμε όπως όπως να αντιμετωπίσουμε.
Κυρίως, αποσυνδέονται μεταξύ τους τα προβλήματα, εμφανίζονται άσχετα και μη συναρτώμενα και, τελικά, αυτοί που τα δημιουργούν παρουσιάζονται θρασύτατα σαν να είναι και εκείνοι που, ως από μηχανής θεοί, θα είναι πάντα ηρωικά παρόντες, πρόθυμοι και ικανοί για να τα λύνουν.
Από την αρχή της κρίσης η χώρα κυνηγάει αδιάκοπα την ουρά της, στριφογυρίζοντας αυτιστικά γύρω από τον εαυτό της, ανίκανη να ξετυλίξει σταθερά, από την αρχή, το κουβάρι της συμφοράς της, χωρίς να αφήσει το νήμα της διήγησης να ξεφύγει.
Να αντιληφθεί ότι κάθε τι που μας συμβαίνει είναι φυσική και απόλυτα προβλέψιμη συνέχεια αυτού που χθες κάναμε λάθος ή εκείνου που παραλείψαμε ή, χειρότερα, του τρίτου που κρύψαμε πρόχειρα, βιαστικά και με ιδιοτέλεια κάτω από το χαλί. Κάθε νέα συμφορά αντιμετωπίζεται σαν μια ακόμη, ξεκομμένη και άσχετη από τις υπόλοιπες, φυσική καταστροφή, από εκείνες που βρίσκουν τον άνθρωπο αδύναμο και απροετοίμαστο.
Όσους τα επισήμαναν έγκαιρα και συνεχίζουν να τα επισημαίνουν όλα αυτά τους αποκαλούμε ειρωνικά προφήτες κακών και αρνητές και μίζερους. Επειδή κοντά στην κακή συνωμοσιολογία μας αρέσει να πιστεύουμε ακλόνητα και σε μια καλή τέτοια. Αυτή που θέλει τον θεό της Ελλάδας να μην την αφήνει ποτέ να πέσει. Αυτήν που οδηγεί στην παιδαριώδη πεποίθηση για το ότι η πτώση μας είναι αδύνατη, μόνο και μόνο επειδή, σύμφωνα με την δική μας άποψη, είναι αφύσικη, παράλογη και πέρα από την τάξη του κόσμου.
Τα χρονικά περιθώρια ήδη εξαντλήθηκαν. Εάν δεν αποδεχθούμε το συνολικό της αφήγησης και εάν δεν την ακούσουμε, όσο και αν ενοχλεί και κυρίως όσο και αν στοιχίζει, -και σίγουρα στοιχίζει πολύ περισσότερο από τα 50 σεντς, που σήμερα θα μας αγοράσουν μερικές ακόμη εβδομάδες από τον αθώο ύπνο του ανυποψίαστου-, θα κληθούμε σύντομα να καταβάλουμε το συνολικό υψηλό κόστος.
Θα πούμε πάλι ότι ήταν συνωμοσία; Ας το πούμε. Δεν θα έχει καμία σημασία και δεν πρόκειται να μας αναπαύσει ιδιαίτερα. Επειδή αυτός που την οργάνωσε και την εκτέλεσε εναντίον μας το έκανε καλά και πέτυχε. Ακόμη και στις συνωμοσίες αυτό είναι που μετράει. Το δίκιο βρίσκεται πάντα στην μεριά του νικητή. Αλοίμονο στους νικημένους.
Αναρτήσεις
